Czym prędzej wstałam od stolika, by jak najszybciej wyjść z tej przeklętej kawiarni. Niech mi nawet o tym nie przypomina. Chcę zapomnieć, a on ciągle tylko o tym!
- Przepraszam - usłyszałam jego głos, a potem jego duża ciepła ręka objęła mój nadgarstek. Szybko wyrwałam go z jego uścisku, nie pozwalając na dłuższy dotyk.- Puść.
- Powiedziałem prawdę. Jesteś moja.
- Nie jestem niczyją własnością. A już na pewno nie twoją.
- Jesteś. Udowodnię ci to - warknął, a ja czym prędzej wyszłam z kawiarni, zostawiając go za sobą.
To śmieszne, ale zdążyłam przejść pięćset metrów, gdy nagle ktoś wciągnął mnie do samochodu. Na moim brzuchu czyjeś duże ręce. Krzyknęłam i zaczęłam się szarpać, ale ręce ponownie mnie unieruchomiły.
- Cicho - usłyszałam szept przy uchu. Przeraziłam się dwa razy mocniej, gdy dotarło do mnie, że to głos Styles` a. - Nie będziesz krzyczeć? - zapytał, gdy zmęczona przestałam się szarpać z jego umięśnionym ciałem. Pokiwałam głową, a on odsunął dłoń z moich warg. Odsunęłam się szybko od niego w drugi kąt auta i skuliłam.
- Wypuść mnie - szepnęłam cicho, zaciskając oczy.
- Anabell, powiedziałem...
- Proszę Harry, błagam. - W tym momencie byłam na skraju płaczu. Jeszcze jedno moje słowo i zacznę ryczeć.Usłyszałam tylko jak wzdycha ciężko.
- Dobrze. Tylko dlatego, że idziesz jutro do pracy. Będę po ciebie jutro za piętnaście ósma - odetchnęłam na pierwszą część zdania. Po co? Po co będzie jechał? Ja nie chcę.
- Ale ja zawsze...
- Nie. Powiedziałem coś.
Nic już nie powiedziałam. Siedziałam na swoim miejscu, czekając, aż pozwoli mi wysiąść. Nie chcę już z nim przebywać, ani oddychać tym samym powietrzem. Nareszcie samochód się zatrzymał, a ja szybko z niego na wysiadłam i nie czekając na nic, uciekłam jak najdalej od niego. Jak tylko szybko mogłam, otworzyłam drzwi do domu i zatrzasnęłam je za sobą, zamykając na klucz. Odetchnęłam głęboko. Spojrzałam przez wizjer, czy nie ma go. Gdy nie widziałam nikogo podejrzanego, w spokoju zajęłam płaszcz i poszłam do kuchni.
- On nie da mi spokoju! - powiedziałam do Nathalie. Dziewczyna tylko westchnęła na moje słowa i dalej wypakowywała towar z jednego wielkiego pudła, podając mi jego zawartość raz po raz. - No powiedz coś!
- Co mam powiedzieć? Nie wiem co. Nie jestem na twoim miejscu.
- Dzięki. Twoje wsparcie utrzymuje mnie przy życiu - parsknęłam.
- Staram się.
- Ile jeszcze do końca zmiany? - zmieniłam temat.
- Pół godziny - odpowiedziała, składając jedno z pudełek. Zmęczona wyszłam z budynku pracy. Weszłam na chodnik, mając zamiar iść nim do domu, kiedy drogę zajechał mi czarny SUV. Westchnęłam mocno zirytowana, wiedząc kto jest kierowcą.
- Już myślałem, że mi uciekłaś - jego głęboki głos przeszedł przede mnie.
- Zrobiłabym to, gdybym tylko mogła - odpowiedziałam chamsko, mając nadzieję, że tak po prostu sobie pojedzie i da mi żyć w spokoju.
- Oj, co taka zła?
- Czego chcesz?! - krzyknęłam i ruszyłam przed siebie, nie chcąc go już dłużej słuchać.
- Zaczekaj - podniósł głos, a ja w momencie się zatrzymałam.
Tak, boję się go.
Usłyszałam, jak podjeżdża autem i zatrzymuje się ponownie obok mnie.
- Wsiadaj.
- Pójdę sama.
- Powiedziałem, wsiadaj.
Jego głos mówił, że cierpliwość mu się kończy. Nie chcąc się narazić, lub cokolwiek, po prostu wsiadłam.
- I to mi się podoba.
- Mnie nie.
-Oj, to zacznij, bo będę tak częściej.
- Nie mam takiego zamiaru - zaśmiał się tylko i przyspieszył na jezdni.
- Trudno.
Zatrzymał się po kilku minutach przed moim domem. Gdy tylko chciałam wysiąść, jego ręka chwyciła mój nadgarstek i przyciągnął do siebie tak, że wylądowałam praktycznie na jego torsie. Chciałam się wyszarpnąć, ale trzymał zbyt mocno.
- Puść.
- Nie, najpierw cię pocałuję.
- Puść mnie - poprosiłam, gdy przysunął swoją twarz bliżej mnie.
- Nie - czułam jego oddech na swoich wargach.
- Proszę - ostatnia samogłoska została zniekształcona, gdy przyparł swoje ciepłe wargi do moich.
Nie podoba mi się zachowanie Harry'ego
OdpowiedzUsuńPoza tym super :)