- Wiedziałem, że mi się nie oprzesz. Jutro czekaj o tej samej porze - polecił, gdy wysiadłam z jego auta.
- Jasne - mruknęłam cicho, gdy odjechał i skierowałam się do frontowych drzwi.- Jakim prawem on odwozi cię do domu?!
Zaskoczenie, jakie widniało na mojej twarzy w tym momencie jest nie do opisania. Nie zdążyłam dosięgnąć klamki, a przede mną wyrosła moja mama z wściekłością na twarzy.
- Mama? - zapytałam zdziwiona.
- Nie widać? Wróciliśmy z ojcem do domu. Pytam się jeszcze raz: Co ten gwałciciel robił pod moim domem?
Nie odpowiedziałam, tylko weszłam do domu, wymijając matkę i podchodząc do stojącego kilka metrów od niej, taty.
- Cześć tatku. - Przytuliłam się do niego.
- Witaj córeczko.
- No słucham? - Mama nadal upomina się o wyjaśnienie.
- A więc co chcesz usłyszeć? - zdjęłam kurtkę i czapkę, wieszając ubranie na wieszak i chowając do szafy stojącej w rogu korytarza.
- On cię tak bardzo skrzywdził, a ty mu się dajesz do domu odwozić? Gdzie ty masz rozum dziecko?!
- Ty się nie martw o mój rozum. A to, kto mnie po pracy odwozi, to tylko moja sprawa!
- Tak?! Nie będę tolerowała takiego zachowania. Masz przestać się z nim spotykać, inaczej nie masz co tutaj robić! - usłyszałam takie słowa od mojej matki. Owszem, była suką. Owszem, była zimną i wredną suką, ale nigdy nie sądziłam, że powie coś takiego.
- Elizabeth, co ty... - Tata chciał się wtrącić, ale oczywiście ona zabroniła mu ruchem ręki.
- Wybieraj smarkulo. - Jej przerażający wzrok przeszywał mnie na wskroś.
- A więc mamy jasność. Żegnam. - Chwyciłam jak najszybciej kurtkę z szafy i resztę ubioru, jaka w była w rękawie i po prostu wyszłam z domu. Słyszałam, jak tata woła za mną, ale nawet się nie odwróciłam.
****
Hej
Nie bójcie się komentowcać!
Nie zjem was.
Lubię czytać wasz wrażenia po rozdziale...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz