Trzydzieści trzy

    Poszukiwania Liama przyniosły zamierzony skutek i Harry następnego dnia rano dostał od niego telefon z informacją, gdzie przebywa kobieta. Liam i reszta kumpli  chcieli jechać z nim, ale on odmówił, twierdząc, ze to jego sprawa i nie chce ich w to mieszać bardziej, niż sytuacja wymaga. Mężczyzna nie czekał na nic, zabrał broń, na wszelki wypadek. Zawiadomił policję i mimo tego, że funkcjonariusz zabronił mu, wsiadł w samochód i jak najszybciej ruszył w tamtym kierunku. Znał to miejsce. To  tu przychodziło mu kontaktować się ze swoimi klientami kilkanaście lat temu, więc teren znał, jak własną kieszeń. Auto zostawił w bezpiecznym miejscu poza linią widoczności przez kogokolwiek. Wiedział, którędy przyjechać, by nikt go nie usłyszał i nie zobaczył. Przeszedł kawałek i stał już przy wejściu do obskurnej z zewnątrz kamienicy. Gdzie wzrokiem sięgnąć, wszędzie przerośnięta trawa, sięgająca prawie do pasa, gołe krzewy i drzewa. Była tylko mała wąska dróżka, prowadząca do budynku. Harry wszedł do środka, zastanawiając się, gdzie ta szalona kobieta może przetrzymywać jego cały świat. Gdzieś w oddali usłyszał dźwięki syren policyjnych, więc musiał się pospieszyć. Cicho zaglądał w każde pomieszczenie, nie musiał się za bardzo starać, bo w żadnym nie było drzwi. Gdy był w ostatniej wnęce, oparł się o ścianę i westchnął, chcąc unormować oddech. Przez chwilę zastanawiał się, gdzie one mogą  być.

    Szybko pobiegł z powrotem do wyjścia. Policja jeszcze nie dotarła, więc mógł bezpiecznie wyjść. Obszedł budynek dookoła i znalazł drugie wejście do kamienicy. Szarpnął za klamkę i zbiegł schodami w dół. Wiedział, że musiał być ostrożny, ale emocje i nerwy powoli brały górę. Dotarł do jednych jedynych drzwi, mieszczących się w tym wąskim korytarzyku. Była na nich powieszona tabliczka ' BIURO '. Nie słyszał żadnych krzyków, ani rozmów, to było podejrzane, ale nie mógł teraz się wycofać. Nacisnął klamkę i popchnął drzwi. Zapalił światło znajdującym się zaraz przy framudze włącznikiem. Rozejrzał się po małym pomieszczeniu. Znalazł obiekt swoich poszukiwań. Dziewczyna leżała skulona w lewym rogu. Jej ubranie było poszarpane, a brunet sądził, że ta suka nie wyrządziła jej zbyt dużej krzywdy. Podbiegł do niej i wziął w swoje ramiona, nie mogąc powstrzymać się od pocałowania jej w czoło.

- Anabell, kochanie. Obudź się, skarbie - szepnął. Chciał coś dodać, ale przeszkodził mu czyjś szyderczy kobiecy śmiech.

- No proszę. Znalazłeś ją.

    Przed nimi wyrosła postać matki dziewczyny. Stała i celowała bronią w głowę Harry' ego. Nie obchodziło go to. Mogła go zabić, byleby dała spokój Anabell.

- Myślałaś, że zostawię ją na twojej łasce? Ona zawsze była moja. Od momentu podpisania tej umowy. Nie zrobisz nic, by nas rozdzielić.

- Taki jesteś pewny? Ostatnie życzenie? - Kobieta przyłożyła palec na spust.

- Idź do diabła. - Nacisnęła spust i padł strzał.

    Nie poczuł żadnego bólu, nadal czuł bicie swojego serca, oddychał. Otworzył oczy, które nie wiadomo kiedy zamknął. Spojrzał na miejsce, w którym jeszcze chwilę temu stała Elisabeth. Teraz leżała na plecach z przestrzelonym kolanem i zwijała się z bólu, głośno jęcząc.

- Nic panu nie jest? - Jakiś mężczyzna zadał pytanie, klękając przed nimi. Policjant.

- Nie - odpowiedział i wstał z betonu, wraz ciałem dziewczyny na rękach.

- Karetka już czeka na zewnątrz, niech pan idzie, my się nią zajmiemy.

    Policjant pomógł mu wyjść z pomieszczenia. Mężczyzna pokonał schody i wyszedł na zewnątrz. Faktycznie czekały tam na nich dwie karetki i radiowóz policyjny. Dwóch młodych sanitariuszy bez słowa odebrało od niego ciało nieprzytomnej dziewczyny. Przeszli z nią do karetki i po kilku chwilach odjechali, mówiąc brunetowi do jakiego szpitala ją zabierają. Harry stał jeszcze jakiś czas w tym samym miejscu. Widział, jak dwóch innych sanitariuszy wbiega do kamienicy i po kilku minutach wynoszą na noszach matkę Anabell. Nie mógł na nią patrzeć. Miał do niej wstręt i błagał w myślach, by kobieta dostała jak najwyższą karę, czy o w sądzie, czy gdziekolwiek.

- Prosiłem pana, aby pan się tutaj nie zbliżał. Mogło się coś panu stać. - Do Harry' ego podszedł starszy komisarz. Chłopak westchnął i spojrzał na niego.

- Nie mogłem pozwolić, by była sama, niech mnie pan zrozumie - odpowiedział cicho, wyciągając paczkę papierosów, odpalając jednego i wypuszczając dym z ust.

- Doskonale pana rozumiem. Dobrze, niech pan do niej jedzie.

    Policjant poklepał bruneta po plecach i odszedł. Harry dopalił papierosa i zrobił to samo. Przeszedł pod żółto - czarną taśmą i wrócił do swojego samochodu. Wyjechał z lasu i dotarł do jezdni, włączając się do ruchu.

    Kilka minut potem zaparkował swoje auto przed szpitalem, w którym leży Natty, a teraz także Anabell. Wszedł do środka i podszedł do rejestracji, od razu pytając o dziewczynę. Starsza kobieta stojąca przed nim udzieliła mu odpowiedzi i chłopak od razu poszedł pod salę, w której leżała dziewczyna. Chciał do niej od razu wejść, ale zatrzymał go lekarz wychodzący z jej sali.

- Co z Anabell? - zapytał od razu. Lekarz westchnął, ale odpowiedział:

- Dziewczyna jest odwodniona i wycieńczona, ale poza tym, nie ma żadnych ciężkich obrażeń. Myślę, że spędzi w szpitalu dzisiejszą noc, a jutro będzie mogła wrócić do domu. Teraz śpi.

 - Dobrze, dziękuję panu.

    Gdy lekarz odszedł do reszty swoich obowiązków, Harry westchnął i oparł się o najbliższą ścianę. Przetarł oczy i postanowił iść do Natty, poinformować ją o tym, że jej przyjaciółka jest cała i zdrowa. Znalazł najbliższą windę i pojechał nią piętro wyżej. Dziewczyna ledwo powstrzymywała się, by nie rzucić chłopakowi na szyję, po usłyszeniu nowiny o odnalezieniu przyjaciółki. Natty cały ten czas odchodziła od zmysłów, co się stało z jej przyjaciółką i kto za tym stoi. Chciała od razu do niej iść, ale po pierwsze Anabell spała, a po drugie Natty nie może jeszcze wychodzić z łóżka. Czuje się już lepiej, ale lekarz nadal jej tego zabrania z racji powikłań, do których może w każdej chwili dojść.

- Harry, dziękuję, że ją znalazłeś. - Natty chwyciła go za rękę w podziękowaniu, bo tylko to mogła teraz zrobić.

- Nie dziękuj mi. To ja powinienem podziękować tobie, bo gdyby nie ty, dalej nie wiedziałbym gdzie jest Anabell - odpowiedział, posyłając dziewczynie szeroki uśmiech, całkiem szczery.

- Obiecuję, że nie powiem na ciebie już złego słowa, a może nawet polubię. Widzę, jak bardzo ci na niej zależy... - westchnęła.

- Co za zaszczyt. Będę musiał się starać być przykładnym chłopakiem - stwierdził, podnosząc się z taboretu, który zajął zaraz wejściu do sali.

- No niestety - przyznała mu rację.

- Dobra, idę do mojej księżniczki, widzimy się potem.

- Cześć. - Dziewczyna pożegnała go ze śmiechem.

    Wyszedł z sali, kolejny raz wzdychając.

    Idąc korytarzem, zobaczył, jak dwóch sanitariuszy niesie na noszach nieprzytomną matkę Anabell, a za nimi kroczy lekarz dziewczyny.

- Panie doktorze, proszę nie informować tej kobiety o stanie zdrowia Anabell, dobrze?

- Dlaczego miałbym pana posłuchać? - odpowiedział pytaniem.

- Bo o ona sprawiła, że Anabell się tutaj znalazła.

- Dobrze, niech będzie. - Lekarz odszedł, a Harry dotarł do pokoju swojej ukochanej.

- Harry!

    Do jego uszu dotarł głośny krzyk Anabell, przez co chłopak lekko się zląkł, ale nie dał tego po sobie poznać. Podszedł do jej łózka i od razu przygarnął do siebie w ciepłym, tęsknym uścisku. Odetchnął, gdy zdał sobie sprawę, że ona naprawdę tu z nim jest.

- Też tęskniłem. Jak się czuje mój promyczek?

- W tej chwili najlepiej na świecie.

********
mogę liczyć chociaż na jeden komentarz???